هدف از تولید محصولات کشاورزی تامین نیازهای غذایی می باشد. امروزه به دلیل افزایش بی‌رویه جمعیت و بهره‌برداری غیراصولی از خاک، منابع و اقلیم مشکلات عدیده زیست محیطی برای انسان به وجود آمده، و موجب به خطر افتادن امنیت غذایی شده است. جهان پس از جنگ جهانی دوم، حدود 400 میلیون هکتار زمین کشاورزی را به علت تخریب و فرسایش از دست داده است. علت تخریب و فرسایش این اراضی اجرای عملیات خاک‌ورزی معمول و شدید و نامناسب بوده است. میزان کل فرسایش خاک در سال ودر جهان 26 میلیارد تن تخمین زده می‌شود. سهم ایران از این میزان در حدود 2 میلیارد تن برآورد میگردد.

به دنبال مسئله فرسایش، کاهش ماده آلی خاک به چالشی دیگر برای کشاورزی تبدیل شده است.بر طبق مطالعات موسسه تحقیقات خاک و آب کشور 6/61 درصد خاکهای کشورکمتر از 1 درصد کربن آلی دارند. این امر می‌تواند پیامدهای منفی زیادی برای کشاورزی پایدار به بار آورد. شخم با استفاده از گاوآهن برگردان‌دار، سوزاندن بقایای گیاهی، آبیاری های نادرست و بیش از حد نیاز گیاه، و استفاده بیش از حد کودهای شیمیایی نقش زیادی در تخریب خاکهای زراعی دارد. با تخریب خاک های زراعی و تردد بسیار ادوات کشاورزی بر روی مزارع، خاک متراکم تر می شود، در اثر کاهش مواد آلی خاک، روان آب و فرسایش افزایش می یابند. تاثیرات نامطلوب خشکی نیز شدیدتر می شود، واکنش گیاه به کوددهی کاهش می یابد. خاکها به کمترین میزان حاصلخیزی می رسند و در نهایت تخریب محیط زیست و تولید پایدار به مخاطره خواهد افتاد .

هدف از اجرای سامانه های کشاورزی حفاظتی: افزایش ظرفیت جذب و حفظ رطوبت در خاک، کاهش تبخیر از سطح خاک و افزایش بهره وری از آب و در نتیجه به حداقل رساندن اثرات نامطلوب ناشی از خشکسالی و سایر شرایط نامساعد اقلیمی بر تولید محصول،کاهش فرسایش بادی و آبی خاک از طریق وجود پوشش دائمی بقایای گیاهی روی سطح خاک زراعی، افزایش حاصلخیزی خاک های زراعی با افزایش ماده آلی خاک،کاهش فشردگی خاک با به حداقل رساندن دفعات تردد ماشین و بهبود ساختمان خاک،کاهش انرژی مصرفی در عملیات آماده سازی زمین و کاشت محصول از طریق کاهش عملیات خاک ورزی و کاهش سوخت مصرفی،کاهش هزینه های تولید و افزایش سود خالص، دستیابی به بازده بیشتر از طریق مدیریت بهینه نهاده ها جهت تولید محصول و در نهایت افزایش تولید و پایداری آن همراه با حفظ محیط زیست و نهایتا افزایش ضریب امنیت غذایی.